چکید ه

  سابقه و هدف

  ‌بتادومیکروگلوبولین ( b 2MG) ، زنجیره سبک آنتی‌ژن MHC-I می‌باشد که غلظت سرمی آن ( S β 2MG ) در افراد سالم کمتر از mg/L 3 ذکر شده است. در عفونت‌های هپاتیتی، عرضه آنتی‌ژن‌های ویروسی سطح هپاتوسیت‌ها روی آنتی‌ژن‌های MHC-I در حذف ویروس نقش مهمی ایفا می‌کند.

  مواد و روش‌ها

  در این مطالعه توصیفی درسرم 4 9 بیمار مبتلا به هپاتیت B در مقایسه با 3 5 فرد کنترل با سرولوژی منفی (فاقد اختلالات کبدی و HBsAg منفی)، غلظت بتادومیکروگلوبولین وآزمایش HBsAg کیفی به‌روش ELISA و DNA ویروس به‌روش PCR (polymerase Chain Reaction) ‌ مورد بررسی قرارگرفتند. جهت مقایسه میانگین غلظت β 2MG در گروه‌ها، از آزمون (t-test)t استفاده شد.

  یافته‌ها

  در نتایج این تحقیق، HBsAg در مورد همه بیماران مثبت گردید. براساس نتیجه بررسی DNA ویروس، 29 فرد HBV-DNA مثبت و20 فرد HBV-DNA منفی تشخیص داده شدند. غلظت سرمی β 2MG در افرادسالم درمحدوده طبیعی و در 7/3 4 % از بیماران مورد بررسی بیش از محدوده طبیعی بود و غلظت آن در افراد
HBV- DNA PCR مثبت نسبت به بیماران PCR HBV-DNA منفی، بیشتر به‌دست آمد که این اختلافات ازنظر آماری معنی‌دار می‌باشند (0 5 /0 p< ).

  نتیجه گیری

  به‌نظر می‌رسد، با توجه به آن که غلظت β 2MG در موارد مثبت HBV-DNA ، بیش از موارد منفی HBV-DNA و گروه کنترل می‌باشد، غلظت سرمی β 2MG شاخص خوبی برای تکثیر ویروس هپاتیت B است.

  کلمات کلیدی: هپاتیت B ویروسی، HBsAg ، بتادومیکروگلوبولین، PCR ، الیزا