فصلنامه پژوهشی خون

چکیده

سابقه و هدف

به دلیل فعالیت بالای آنزیم تلومراز در تکثیر اغلب سرطان­ها از جمله لوسمی پرومیلوسیتیکی حاد(APL)، مهار تلومراز روش مناسبی جهت درمان می‌باشد. در این مطالعه به بررسی اثر الیگونوکلئوتید ضد تلومراز بر روی القای مرگ سلولی و آپوپتوز سلول­های NB4 پرداختیم.

مواد و روش‌ها

در این مطالعه تجربی، به منظور بررسی اثر الیگونوکلئوتید آنتاگونیست تلومراز، سلول­ها تحت دوزهای مختلف الیگونوکلئوتید قرار گرفتند. جهت بررسی اثر این دارو بر زند­ه­ما­نی سلول­ها، آزمایش MTT انجام شد و جهت بررسی مولکولی القای آپوپتوز، بیان ژن­های دخیل در این روند به روش Real-Time PCR ارزیابی گردید.

یافته‌ها

الیگونوکلئوتید قادر به کاهش درصد زنده‌مانی و القای مرگ سلولی می‌باشد. تیمار سلول­ها با  الیگونوکلئوتید در غلظت­های 5، 10، 20، 30 و 40 پیکومولار، به صورت وابسته به دوز پس از طی 48 ساعت باعث کاهش درصد زنده­مانی سلول­ها و مرگ سلولی گردید. شایان ذکر است میانگین درصد زنده مانی در غلظت 40 پیکومولار، 64% بود، در حالی که این درصد در تیمار سلول­ها با الیگونوکلئوتید کنترل 94% می­باشد. علاوه بر این، نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که مرگ سلولی القا شده با این الیگونوکلئوتید با افزایش بیان ژن­ Bax و کاهش بیان 2Bcl- همراه می­باشد.

نتیجه گیری

با توجه به طول تلومر کوتاه و فعالیت بالای آنزیم تلومراز در بیماران APL و همچنین اثربخشی الیگونوکلئوتید در القای مرگ سلولی در سلول­های پرومیلوسیتیک NB4، می­توان درمان­های مبتنی بر استراتژی مهار آنزیم تلومراز را به عنوان راه­کار مناسب در این بیماران مدنظر قرار داد.