فصلنامه پژوهشی خون

  چکید ه

  سابقه و هدف

  سلول ‎ های بنیادی مزانشیمی، جهت سلول درمانی مورد توجه قرار گرفته ‎ اند، ولی بقای پایین آن ‎ ها کاربردشان را محدود کرده است. در این مطالعه، سلول ‎ های بنیادی مزانشیمی با دوز غیر کشنده پراکسید هیدروژن( H₂O₂ ) پیش ‎ شرطی شدند و اثرات درمانی پیش ‎ شرطی کردن در موش ‎ های مدل آسیب حاد کبدی مورد بررسی قرار گرفت.

  مواد و روش‌ها

  در یک مطالعه تجربی، سلول‌های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان پاساژ چهارم با غلظت‌های مختلف H₂O₂ به مدت 24 ساعت مواجه شده، با دوز کشنده 500 میکرومولار H₂O₂ تیمار شده، سپس بقای آن‎ها با روش water soluble tetrazolium-1 ارزیابی شد. مدل آسیب حاد کبدی با استفاده از تتراکلرید کربن در موش (7 گروه 6 تایی) ایجاد شد. گروه ‎ های مختلف سلولی به موش ‎ ها(4 گروه 10 تایی) تزریق شده و قدرت ترمیمی سلول‌ها با آزمایش‌های بیوشیمیایی و بافت ‎ شناسی مورد مطالعه قرار گرفت.

  یافته‌ها

  بقای سلول ‎ های پیش شرطی شده با 25 میکرومولار H₂O₂ به مدت 24 ساعت 90% ولی بقای گروه کنترل 15% بود. سه روز پس از سلول درمانی، میزان آنزیم ‎ های‌ کبدی مانند آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) در موش‎های آسیب حاد کبدی دریافت کننده سلول‌های پیش شرطی شده با موش ‎ های نرمال دریافت کننده سلول نرمال، اختلاف معنادار نداشته و نزدیک به سطح طبیعی این آنزیم بود( IU/L 38 ± 154 و IU/L 31 ± 122 value > ). نتایج بافت ‎ شناسی در موش‌های تحت درمان با مزانشیم پیش ‎ شرطی شده، سطوح درمانی بالاتری نسبت به سایر گروه‌ها نشان داد.

  نتیجه گیری

  پیش ‎ شرطی کردن سلول‌های بنیادی مزانشیمی با استرس اکسیداتیو، کارآیی آن ‎ ها را در سلول درمانی آسیب حاد کبدی بهبود می‌بخشد.