دانشیار مرکز تحقیقات انتقال خون ـ مؤسسه عالی آموزشی و پژوهشی طب انتقال خون
چکیده: (15572 مشاهده)
چکید ه
سابقه و هدف
آلودگی باکتریایی فرآوردههای خونی، خطر عفونی عمده پایدار در طب انتقال خون نوین است. این مشکل به ویژه در مورد فرآوردههای پلاکتی که شرایط مطلوب برای رشد باکتریها را فراهم میسازند، نگرانکننده است. لیپوکالین- 2، یک پروتئین احتباسکننده آهن در پاسخ ایمنی ذاتی است که به سیدروفور باکتریها متصل شده و از جذب آهن توسط آنها جلوگیری میکند. این مطالعه برای نشان دادن اثرات آنتیباکتریایی لیپوکالین- 2 به عنوان یک عامل باکتریواستاتیک در جلوگیری از آلودگی باکتریایی پلاکتها طراحی شده است.
مواد و روشها
در یک مطالعه تجربی، ابتدا حداقل غلظت مهارکننده لیپوکالین- 2 نوترکیب بعد از 24 ساعت انکوباسیون در دمای اتاق( º C 2 ± 22) تعیین شد. سپس اثر آنتیباکتریایی لیپوکالین- 2 در محیط پلاکتی همزمان با تلقیح باکتریهای آلوده کننده پلاکتی و نگهداری در دمای اتاق( º C 2 ± 22) بررسی شد.
یافتهها
نتایج حاصل از کشت فرآورده پلاکتی حاوی لیپوکالین-2 و رقتهای مختلف باکتریها نشان داد که لیپوکالین-2 در غلظت ng/mL 40 توانست باعث مهار رشد mL / CFU 104× 5/1 استافیلوکوک اپیدرمیدیس، سودوموناس آئروژینوزا، اشریشیا کلی، کلبسیلا پنومونیه و انتروکوکوس فکالیس شود. هم چنین لیپوکالین-2 در همین غلظت توانست باعث مهار رشد CFU/mL 103×5/1 استافیلوکوک اورئوس و پروتئوس میرابیلیس گردد.
نتیجه گیری
لیپوکالین-2 نوترکیب بر روی طیف وسیعی از باکتریهای آلوده کننده پلاکتی اثر مهاری دارد و در صورت استفاده در فرآوردههای پلاکتی، میتواند آلودگی باکتریایی این فرآورده و عوارض عفونی ناشی از انتقال پلاکت آلوده را در گیرنده کاهش دهد. ولی برای استفاده از آن، مطالعههای بیشتر و تکمیلی مورد نیاز است.
Bakhshandeh Z, Mohammadipoor M, Halabian R, Hamedi Asl P, Hashemi V, Mohammadzadeh M, et al . Recombinant Human Lipocalin 2 as an antibacterial agent to prevent platelet contamination. Sci J Iran Blood Transfus Organ 2012; 9 (2) :114-123 URL: http://bloodjournal.ir/article-1-643-fa.html
بخشنده زهرا، محمدیپور مهشید، حلبیان راحله، حامدی اصل پژمان، هاشمی ویدا، محمدزاده محمد، و همکاران. و همکاران.. لیپوکالین - 2 نوترکیب انسانی به عنوان عامل مهارکننده رشد باکتریها در جلوگیری از آلودگی پلاکتی. فصلنامه پژوهشی خون. 1391; 9 (2) :114-123