فصلنامه پژوهشی خون

  چکید ه

  سابقه و هدف

  اضافه بار آهن به ویژه در قلب، مهم‌ترین علت مرگ و میر بیماران تالاسمی ماژور می‌باشد. شلاتورتراپی یکی از روش‌های درمانی مهم این بیماران است. این مطالعه به منظور مقایسه اثرات درمان ترکیب ی دفروکسامین با دف ریپرون و دفروکسامین به تنهایی در بیماران تالاسمی ماژور استان مازندران انجام شد.

  مواد و روش‌ها

  در یک کارآزمایی بالینی، بیماران تالاسمی ماژور با فریتین سرم بیش از ng/ml 3000 به دو گروه تقسیم و از نظر سن ، جنس ، فریتین سرم و LVEF همسان سازی شدند. به گروه اول دفروکسامین به تنهایی و به گروه دوم ترکیبی از دف ریپرون و دفروکسامین داده شد. بیماران هر ماه معاینه فیزیکی شده و فریتین سرم، متوسط هموگلوبین ، AST ، ALT و LVEF از 6 ماه قبل از مطالعه و سپس در هر مراجعه اندازه‌گیری و ثبت شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های t و کای‌دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  یافته‌ها

  50 بیمار در هر گروه در مدت 2/6 ± 5/28 ماه پی‌گیری شدند. فریتین سرم در گروه‌های دفروکسامین و ترکیبی به ترتیب ng/ml 1400 ± 4100 و ng/ml 1700 ± 4500 در طی 6 ماه قبل از شروع مطالعه بود که به ترتیب به ng/ml 2200 ± 4600 و ng/ml 1400 ± 3800 در پایـان درمـان کاهش یافت (05/0 p< ). فقط 3 بیمار مبتلا به لوکوپنی قابل برگشت و 10 بیمار دچار حالت تهوع در گروه درمان ترکیبی شدند.

  نتیجه گیری

  این مطالعه نشان داد که درمان ترکیبی، دارای اثر بهتری در کاهش فریتین سرم است. به علاوه می‌تواند LVEF را بهبود بخشد.

  کلمات کلیدی : دفروکسامین، دفریپرون، تالاسمی ماژور، حجم ضربه‌ای بطنی، فریتین‌