فصلنامه پژوهشی خون

  چکید ه

  سابقه و هدف

  مشکل اصلی در مراقبت از بیماران دیابتی، زخم پای دیابتی می‌باشد که یکی از مهم‌ترین عوارض‌دیابت است. این زخم در اغلب موارد به درمان‌های معمول پاسخ نداده و منجر به قطع عضو می‌شود. به علاوه هزینه زیادی بر بیمار و نظام سلامت تحمیل می‌کند. هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر ژل پلاکتی در درمان زخم پای دیابتی بود.

  مواد و روش‌ها

  در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 70 بیمار مبتلا به زخم پای دیابتی به صورت تصادفی و بر اساس درجه‌بندی زخم از نظر عروقی و نوروپاتی، انتخاب شدند. 35 نفر تحت درمان با ژل پلاکتی و 35 نفر تحت درمان روتین قرار گرفتند. هر دو گروه در مدت بستری آنتی‌بیوتیک وریدی(مترونیدازول و سفتریاکسون) دریافت می‌نمودند. بیماران به مدت سه هفته ارزیابی شدند. اساس پاسخ به درمان، تشکیل نسج گرانولاسیون قابل مشاهده و آماده گرافت و یا اپیتلیزاسیون بود. تجزیه و تحلیل یافته‌ها با استفاده از آزمون‌های فیشر و t انجام شد.

  یافته‌ها

  موردی از آمپوتاسیون در گروه درمان با ژل پلاکتی مشاهده نشد. در بیماران گروه کنترل، زخم پا در 6 بیمار منجر به آمپوتاسیون اندام شد. مدت زمان بستری در گروه درمانی 6/1 ± 5 روز و در گروه کنترل 6/3 ± 11 روز بود(001/0 p< ).

  نتیجه گیری

  ژل پلاکتی می‌تواند به عنوان یک روش جایگزین در درمان زخم پای دیابتی به کار رود. با استفاده از ژل پلاکتی، می‌توان انتظار داشت بیشتر زخم‌های دیابتی ترمیم یافته و از قطع عضو پیشگیری شود.

  کلمات کلیدی : زخم پای دیابتی، پلاکت‌ها، عوارض دیابت