فصلنامه پژوهشی خون

  چکید ه

  سابقه و هدف

  آلودگی با ویروس سایتومگال( CMV ) شیوع بالایی دارد. افراد آلوده می‌توانند از طریق اهدای خون خود، ویروس را به دریافت کنندگان سالم انتقال دهند. آلودگی با این ویروس در افراد با ایمنی طبیعی عموماًَ با ایجاد هیچ‌گونه عارضه مضری همراه نیست، حال آن که انتقال آن به افراد دارای نقص ایمنی می‌تواند به بروز عوارض جدی و مرگ و میر منجر گردد. به همین علت مطالعه‌ای به منظور تعیین شیوع آنتی‌بادی‌های ضد سیتومگالو ویروس در بین اهداکنندگان خون در مرکز انتقال خون شهرستان ارومیه طراحی شد.

  مواد وروش‌ها

  در این مطالعه توصیفی ـ مقطعی، شیوع آنتی‌بادی‌های ضد سیتومگالو ویروس( IgM, IgG ) در نمونه‌های سرمی گرفته شده از 180 اهداکننده سالم خون در گروه‌های سنی و جنسی مختلف ارومیه به روش الیزا مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS و آزمون کای‌دو( Chi-square ) تجزیه و تحلیل شد.

  یافته‌ها

  بر اساس یافته‌های به دست آمده تمامی(100%) سرم‌های تحت بررسی صرف نظر از سن و جنس اهداکنندگان برای IgG مثبت بود. در عین حال فقط 5 نفر(8/2%) دارای IgM ضد CMV در سطح قابل اندازه‌گیری بودند که 4 نفر مذکر و یک نفر مؤنث بود. این افراد ساکن نواحی شهری بوده و در طیف سنی 20 تا 50 سال قرار داشتند.

  نتیجه گیری

  شیوع بالای آزمایش مثبت در اهداکنندگان نشان دهنده‌ آن است که تقریباًَ تمامی خون‌های اهدا شده حداقل برای بیماران دارای نقص ایمنی می‌توانند دارای ماهیت عفونی باشند . یافته‌های این مطالعه به وضوح نشان می‌دهد که زمان آن فرا رسیده است که خون‌های اهدایی حداقل برای گروه گیرندگان دارای نقص ایمنی هم‌چون بیماران بدخیم تحت شیمی درمانی و دریافت‌ کنندگان پیوندهای آلوگرافت از جهت احتمال آلودگی با ویروس CMV تحت غربالگری قرار گیرند یا حداقل ترتیبی اتخاذ شود که این گروه از بیماران نیز هم چون بیماران تالاسمیک از روش‌های محافظتی مثل فیلترهای لکوسیتی جهت انجام ترانسفوزیون بهره‌مند گردند، روشی که استفاده از آن در کشور ما در حال حاضر محدود به بیماران تالاسمیک شده است.

  کلمات کلیدی : سیتومگالوویروس، انتقال خون، اهداکنندگان خون، ایران