جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای پلاسمینوژن

علی ملکی، دکتر منوچهر میرشاهی، دکتر علی‌اکبر پورفتح‌اله،
جلد ۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۵ )
چکیده

چکیده

  سابقه و هدف

  اصلی‌ترین ترکیب سیستم فیبرینولیز، پیش‌آنزیم پلاسمینوژن می‌باشد که توسط فعال‌کننده‌های مختلفی به فرم فعال خود یعنی آنزیم پلاسمین تبدیل شده و نقش حیاتی خود را که همانا لیز لخته‌های فیبرینی است ایفا می‌کند. نخستین آنتی‌بادی منوکلونال ضد پلاسمینوژن انسانی در سال ۱۹۸۲ توسط پلوپلیس تهیه و اثر آن مطالعه شد. از آن ‌زمان‌ تاکنون ‌محققین ‌متعددی‌ در نقاط‌ مختلف‌ دنیا ‌به ‌تهیه ‌و مطالعه‌ آنتی‌بادی‌های ‌ضد پلاسمینوژن همت‌گماشته‌اند که‌ حاصل‌ تحقیقات‌آن‌ها قابل‌ توجه ‌بوده ‌و زوایای‌ تاریکی ‌از دانش‌ ما را در مورد ساختمان ‌و مکانیسم ‌فعال‌شدن پلاسمینوژن، ‌وضعیت‌ فیزیولوژیک ‌فیبرینولیزو غیره روشن ساخته‌اند. در این تحقیق، اثرات احتمالی سه آنتی‌بادی منوکلونال ضد پلاسمینوژن انسانی A۴D۱۰, A۵E۱۰ و A۳B۲ بر سیستم فیبرینولیز و مکانیسم احتمالی اثر آن مورد مطالعه قرار گرفت.

  مواد و روش‌ها

  پس از طی مراحلی نظیر کشت سلول‌های هیبریدومای تولید کننده آنتی‌بادی، تزریق این سلول‌ها به صفاق موش، تهیه آسیت و تخلیص آنتی‌بادی‌ها از آن، با روش‌های مختلفی از جمله ارزیابی چشمی لیز لخته پلاسمایی در حضور آنتی‌بادی‌ها، اندازه‌گیری کمی قطعات DD/E به روش آزمون D ـ دایمر، ارزیابی به روش الیزا با استفاده از سوبسترای سنتتیک S-۲۲۵۱ و غیره اثر این آنتی‌بادی‌ها بررسی شد.

  یافته‌ها

  مشاهدات اولیه با استفاده از پلاسمای پولد انسانی نشان داد که دو آنتی‌بادی A۵E۱۰ و A۴D۱۰ در حضور فعال‌کننده‌های پلاسمینوژن t-PA ، u-PA و SK ، فعالیت سیستم فیبرینولیز را افزایش می‌دهند در حالی‌که آنتی‌بادی A۳B۲ در حضور این فعال‌کنند‌ه‌ها تأثیری بر سرعت فیبرینولیز ندارد. براساس نتایج به‌دست آمده از اندازه‌گیری کمی قطعات DD/E به روش آزمون D ـ دایمر، اثر افزایشی آنتی‌بادی‌های A۴D۱۰ و A۵E۱۰ به‌صورت وابسته به دوز است. در آزمون دیگری که توسط سوبسترای سنتتیک S-۲۲۵۱ انجام گرفت مشخص شد که فعال شدن پلاسمینوژن در حضور اوروکیناز و در نتیجه شکسته شدن این سوبسترا در حضور آنتی‌بادی‌های A۵E۱۰ و A۴D۱۰ افزایش می‌یابد. به علاوه بی‌اثر بودن آنتی‌بادی A۳B۲ بر فعال شدن پلاسمینوژن در این آزمون نیز تأیید شد.

  نتیجه‌گیری

  احتمالا آنتی‌بادی‌های A۴D۱۰ و A۵E۱۰ با باز کردن فرم ساختاری پلاسمینوژن، فعال شدن آن‌ را در مقابل فعال‌کننده‌های پلاسمینوژن تسهیل می‌کنند.

  کلمات کلیدی: فیبرینولیز، پلاسمینوژن، آنتی‌بادی منوکلونال، فعال‌کننده‌های پلاسمینوژن


امین خالق‌پرست، دکتر سعید مروتی،
جلد ۹، شماره ۳ - ( ۸-۱۳۹۱ )
چکیده

  چکید ه

  سابقه و هدف

  یکی از فاکتورهای مطرح در ایجاد ترومبوفیلی در زنان مبتلا به سقط‌ مکرر، پلی‌مورفیسم ۴G/۵G در پروموتر ژن PAI-۱ است. هدف از این تحقیق، بررسی ارتباط این پلی‌مورفیسم با سندروم سقط مکرر به عنوان یکی از عوامل خطر ژنتیکی برای این سندروم بود.

  مواد و روش‌ها

  در یک مطالعه مورد ـ شاهدی، از میان مراجعین بیمارستان بقیه‌اله و مرکز ناباروری ابن سینا، ۳۰ زن با سابقه سقط مکرر خود به ‌خود با علت نامشخص به عنوان گروه بیمار و ۱۰ زن بدون سابقه سقط مکرر و دارای حداقل دو باروری موفق، به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. پلی‌مورفیسم ۴G/۵G در پروموتر ژن PAI-۱ با واکنش زنجیره‌ای پلی‌مراز و هضم آنزیمی محصولات PCR با آنزیم‌های اندونوکلئاز محدودالاثر ( PCR-RFLP ) بررسی شدند. نتایج به دست آمده از تعیین ژنوتیپ این پلی‌مورفیسم با نرم‌افزار ۱۶ SPSS و آزمون کای‌دو تجزیه و تحلیل شدند.

  یافته‌ها

  فراوانی آلل موتانت ۴G در زنان دچار سقط مکرر ۷/۴۶% و در زنان گروه شاهد ۴۰% بود. ۶۰% زنان دچار سقط مکرر و ۸۰% زنان گروه شاهد، برای پلی‌مورفیسم ۴G/۵G در پروموتر ژن PAI-۱ هتروزیگوت بودند. ۵ نفر از زنان دچار سقط مکرر برای این پلی‌مورفیسم هموزیگوت بودند؛ در حالی که هیچ هموزیگوتی در بین زنان گروه شاهد مشاهده نشد.

  نتیجه گیری

  نتایج به دست آمده در این پژوهش نتوانست بین این پلی‌مورفیسم و سقط مکرر، رابطه معناداری نشان دهد.



صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به فصلنامه پژوهشی خون می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Scientific Journal of Iran Blood Transfus Organ

Designed & Developed by : Yektaweb