چکیده
سابقه و هدف
اگر چه تزریق خون مهمترین راه کنترل تالاسمی ماژور است، اما این روش منجر به تجمع آهن در اندامهای مختلف بدن بیماران میشود. هدف از این مطالعه، مقایسه تأثیر داروی دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید و سایر داروهای شلاتور آهن در سطح فریتین و علائم گوارشی در بیماران تالاسمی ماژور تحت درمان در مرکز تالاسمی دانشگاه علوم پزشکی کاشان در طی یک بازه دو ساله بود.
مواد و روش‌ها
این مطالعه نیمه تجربی بر روی ۴۵ بیمار تالاسمی ماژور انجام شد. این بیماران در سال ۱۳۹۸ تحت درمان با دارویی غیر از دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید بودند. در سال ۱۳۹۹ کلیه بیماران تحت درمان دارویی با دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید قرار گرفتند. سطح فریتین سرمی هر سه ماه یک بار اندازهگیری شده، با مقادیر سال قبل مقایسه گردید و توسط آزمون‌های کولموگروف اسمیرنوف، t و آنوا و نرمافزار ۱۹SPSS مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها
در سالهای ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹، تفاوت معناداری از نظر سطح فریتین سرمی دیده نشد. در سال ۱۳۹۹ با مصرف داروی دفراسیروکس جدید، در مجموع ۱/۱۱% بیماران دچار عوارض ناشی از مصرف دارو شدند که نسبت به سال قبل، کاهش قابل توجهی داشت(۰۰۴/۰ = p).
نتیجه گیری
تأثیر داروی دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید در کاهش سطح فریتین سرمی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مشابه داروهای قبلی(دفراسیروکس قدیم، دفریپرون و دسفرال) است. البته بیماران مصرفکننده این دارو دچار عوارض گوارشی کمتری از جمله درد، تهوع، استفراغ و اسهال شدهاند و میزان رضایت از مصرف دارو به میزان قابل توجهی افزایش یافته است.
