فصلنامه پژوهشی خون

  چکید ه

  سابقه و هدف

  سلول ‎ های بنیادی مزانشیمی، جهت سلول درمانی مورد توجه قرار گرفته ‎ اند، ولی بقای پایین آن ‎ ها کاربردشان را محدود کرده است. در این مطالعه، سلول ‎ های بنیادی مزانشیمی با دوز غیر کشنده پراکسید هیدروژن( H_۲O_۲ ) پیش ‎ شرطی شدند و اثرات درمانی پیش ‎ شرطی کردن در موش ‎ های مدل آسیب حاد کبدی مورد بررسی قرار گرفت.

  مواد و روش‌ها

  در یک مطالعه تجربی، سلول‌های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان پاساژ چهارم با غلظت‌های مختلف H_۲O_۲ به مدت ۲۴ ساعت مواجه شده، با دوز کشنده ۵۰۰ میکرومولار H_۲O_۲ تیمار شده، سپس بقای آن‎ها با روش water soluble tetrazolium-۱ ارزیابی شد. مدل آسیب حاد کبدی با استفاده از تتراکلرید کربن در موش (۷ گروه ۶ تایی) ایجاد شد. گروه ‎ های مختلف سلولی به موش ‎ ها(۴ گروه ۱۰ تایی) تزریق شده و قدرت ترمیمی سلول‌ها با آزمایش‌های بیوشیمیایی و بافت ‎ شناسی مورد مطالعه قرار گرفت.

  یافته‌ها

  بقای سلول ‎ های پیش شرطی شده با ۲۵ میکرومولار H_۲O_۲ به مدت ۲۴ ساعت ۹۰% ولی بقای گروه کنترل ۱۵% بود. سه روز پس از سلول درمانی، میزان آنزیم ‎ های‌ کبدی مانند آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) در موش‎های آسیب حاد کبدی دریافت کننده سلول‌های پیش شرطی شده با موش ‎ های نرمال دریافت کننده سلول نرمال، اختلاف معنادار نداشته و نزدیک به سطح طبیعی این آنزیم بود( IU/L ۳۸ ± ۱۵۴ و IU/L ۳۱ ± ۱۲۲ value > ). نتایج بافت ‎ شناسی در موش‌های تحت درمان با مزانشیم پیش ‎ شرطی شده، سطوح درمانی بالاتری نسبت به سایر گروه‌ها نشان داد.

  نتیجه گیری

  پیش ‎ شرطی کردن سلول‌های بنیادی مزانشیمی با استرس اکسیداتیو، کارآیی آن ‎ ها را در سلول درمانی آسیب حاد کبدی بهبود می‌بخشد.