چکید ه

  سابقه و هدف

  مقاومت دارویی علت عمده شکست درمانی در بیماری‌های بدخیم خصوصاًَ بیماری‌های بدخیم خونی است و شایع‌ترین نوع مقاومت دارویی به علت بروز pgp (گلیکوپروتئین p ) می‌باشد. مشکل عمده بروز این ژن در بدخیمی‌های خونی، عدم وجود یک روش استاندارد برای کشف و بررسی کمیت بروز ژن در نمونه‌های توموری و عدم تطابق با کلینیک بیمار است. هدف از انجام طرح حاضر، تعیین میزان مقاومت چند دارویی( MDR ) بر اساس بیان pgp در شروع درمان و استفاده از آن به منظور پیش‌بینی پاسخ به درمان و پیامد عود یا فوت می‌باشد.

  مواد وروش‌ها

  مطالعه انجام شده از نوع کاربردی بود. تعداد ۱۸۵ بیمار در فاصله خرداد ۱۳۸۰ تا اردیبهشت ۱۳۸۵ وارد مطالعه شدند. برای هر یک از بیماران تشخیص بر اساس مورفولوژی، ایمونوفنوتیپ و سیتوژنیک انجام گرفته و بروز pgp ، بر اساس فلوسیتومتری مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی میزان pgp ابتدا خون محیطی و نمونه‌های مغز استخوان بر روی ضد انعقاد EDTA جمع‌آوری شده و به آزمایشگاه منتقل و طی مراحلی جهت بررسی آماده شد. سپس همه بیماران با توجه به نوع بیماری تحت دستور عمل درمانی استاندارد قرار گرفتند و پاسخ به درمان مشخص شد. پس از پی‌گیری بیماران، یافته‌های بالینی بر حسب مقاومت اولیه و نیز میزان بقا، عود و بهبودی کامل محاسبه شده و سپس با یافته‌های آزمایشگاهی مقایسه شدند. جهت تحلیل نتایج از آزمون‌های من‌ـ‌ ویتنی،کروسکال ـ والیس، کاپلان ـ مایر( kaplan-meier ) و کای‌دو( Chi-square ) استفاده شد.

  یافته‌ها

  از ۱۸۵ بیمار با میانه سنی ۵/۲۸ سال (با دامنه تغییرات ۱۱ تا ۷۶ سال)، ۱۲۸ بیمار AML و ۵۷ بیمار ALL ، ۶۲% مرد و ۳۸% زن بودند. pgp با سن، جنس، نوع بیماری( ALL و AML ) و نیز تعداد سلول‌های سفید رابطه معنی‌داری نشان نداد، هم چنین میزان بیان pgp در زیر گروه‌های مختلف بیماری AML نیز رابطه معنی‌داری نداشت. میزان بقای کلی( OS ) دو ساله ۶۳%(خطای معیار ۸/۴%) و میزان بقای عاری از بیماری( DFS ) در این مدت ۴۲%(خطای معیار ۵%) به دست آمد، هم چنین نتایج نشان داد که DFS با pgp در بیماران ALL و AML-none M_۳ رابطه معنی‌داری دارد.

  نتیجه گیری

  میزان بروز pgp در سطح سلول، احتمالاًَ یک فاکتور پیش‌آگهی دهنده برای پیش‌بینی شانس عود محسوب می‌شود و می‌تواند در تصمیم‌گیری درمانی نقش داشته باشد.

  کلمات کلیدی: مقاومت چند دارویی، گلیکوپروتئین P ، لوسمی میلوبلاستیک حاد، لوسمی لنفوبلاستیک حاد

  چکید ه

  سابقه و هدف

  خون بند ناف به طور موفقیت‌آمیزی از سال ۱۹۸۸ به عنوان یک منبع مهم برای سلول‌های بنیادی خونساز استفاده شده است. احتمال ایجاد آلودگی‌های باکتریایی در زمان خونگیری از بند ناف و نیز در طی فرآیندهای مربوط به پردازش آن وجود دارد. هدف از این تحقیق، بررسی و تعیین منشأ و نوع آلودگی باکتریایی نمونه‌های خون بند ناف در بانک خون بند ناف پژوهشکده رویان بود.

  مواد و روش‌ها

  در این مطالعه توصیفی، تعداد ۳۰۷۴ واحد خون بندناف که در مدت ۳ سال جمع‌آوری شده، از نظر آلودگی باکتریایی مورد بررسی قرار گرفت. به منظور شناخت منشأ آلودگی، ۸۰۰ کیسه بررسی و از هر کیسه دو نمونه کشت و باکتری‌های جدا شده تعیین سویه شدند. نتایج توسط آزمون کای‌دو و نرم‌افزار ۱۶ SPSS تجزیه و تحلیل شدند.

  یافته‌ها

  از مجموع ۳۰۷۴ واحد خون بند ناف، تعداد ۹۳ واحد(۶/۳-۳/۲= ۹۵% CI ، ۰۲/۳%) آلودگی باکتریایی داشتند. در بررسی دوم از مجموع ۸۰۰ واحد، تعداد ۲۶ واحد(۳/۳%) از نظر کشت میکروبی مثبت بودند که ۲۵ واحد(۲/۹۶%) آن در مرحله خونگیری و ۱ مورد(۸/۳%) پس از انجام فرآیند پردازش مثبت شده بود.

  نتیجه گیری

  در این تحقیق، بیشترین آلودگی مربوط به بخش‌ زایمان بیمارستان‌ها بود که درحین خونگیری نادرست از بند ناف ایجاد شده بود و اکثریت این باکتری‌های جدا شده مربوط به فلور نرمال پوست و دستگاه تناسلی بودند؛ لذا با توجه به اهمیت و ارزش بالای سلول‌های خون بند ناف و عوارض خطرناک ناشی از پیوند نمونه عفونی، تدوین برنامه‌هایی به منظور آموزش جهت اخذ استریل نمونه، ضروری به نظر می‌رسد.

  کلمات کلیدی : بانک‌های خون، ذخیره کرایو، خون بند ناف