فصلنامه پژوهشی خون

  چکید ه

  سابقه و هدف

  آلوایمونیزاسیون در بیماران با سابقه تزریق خون مزمن، شایع است(حدود 60%). این مشکل در بیمارانی که به صورت مزمن خون دریافت نمی‌کنند، کمتر و حدود 2%-1% است. آلوایمونیزاسیون، عامل چندین مشکل از تاخیر در فراهم نمودن خون سازگار تا واکنش‌های همولیزی تاخیری پس از تزریق خون می‌باشد. هدف این مطالعه، بررسی شیوع و نوع آلوآنتی‌بادی‌های گلبول‌های قرمز در بیماران نیازمند خون بیمارستان نمازی شیراز بود.

  مواد و روش‌ها

  در یک مطالعه مقطعی گذشته‌نگر، شیوع آلوآنتی‌بادی 3487 بیمار بدون سابقه تزریق مزمن خون، با آزمایش غربالگری آنتی‌بادی و شناسایی نوع آنتی‌بادی با آزمایش پانل سل، بررسی گردید. برای بیماران دارای آلوآنتی‌بادی، اطلاعاتی نظیر سن، جنس، سابقه تزریق خون و جراحی جمع‌آوری و نتایج با استفاده از نرم‌افزار 15 SPSS و آزمون کای‌دو، با اطمینان 95% پردازش و تحلیل شدند.

  یافته‌ها

  از 3487 بیمار، 28 نفر دارای آلوآنتی‌بادی بودند، بنابراین شیوع آلوآنتی‌بادی 8/0% برآورد گردید. شایع‌ترین آلوآنتی‌بادی‌های مهم بالینی به ترتیب: anti-K 6 مورد(23%)، anti-E 4 مورد(15%) و anti-C 3 مورد (11%) بودند(شایع‌ترین آلوآنتی‌بادی مهم بالینی در مردان anti-K و در زنان anti-C بود).

  نتیجه گیری

  در این مطالعه شیوع آلوآنتی‌بادی به سن و جنس بیماران بستگی نداشت و در افراد با سابقه تزریق خون و عمل جراحی بیشتر بود. از عوامل مؤثر در شیوع بیشتر این آلوآنتی‌بادی‌ها، شیوع بالاتر آنتی‌ژن‌های مربوطه در جمعیت، قدرت آنتی ژنسیته بالاتر و فقدان انجام آزمون سازگاری و تعیین گروه برای این آنتی‌ژن‌ها می‌باشد.