چکیده سابقه و هدف کاهش نرخ مرگ و میر، یکی از مهم‌ترین چالش‌های سیستم‌های مراقبت بهداشتی هر کشوری است. مرگ و میر یکی از پیامدهای شایع بیماران غیرترومایی بستری در بخش مراقبت‌های ویژه است. در این مطالعه، غلظت هموگلوبین و ارتباط آن با پیامد بالینی در بیماران غیرترومایی بررسی گردید. مواد و روش‌ها این مطالعه مقطعی بر روی پرونده 400 نفر از بیماران غیرترومایی بستری در بخش مراقبت‌های ویژه جنرال بیمارستان بعثت همدان طی سال‌های 1398 تا 1400 از نظر غلظت هموگلوبین و ارتباط آن با پیامد بالینی انجام شد. دادههای مطالعه با نرمافزار SPSS نسخه 23 و آزمونهای t ، تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند. یافته‌ها در این مطالعه 53% بیماران مرد و 47% زن بودند. میانگین و انحراف معیار هموگلوبین قبل و حین بستری به ترتیب 43/2 ± 40/12 و 42/2 ± 71/11 گرم در میلی‌لیتر بود. کانسر(8/18%)، مسمومیت دارویی(8/14%)، مسمومیت(5/14%) و DKA (8/8%) شایع‌ترین علت بستری بیماران غیر ترومایی بود. فراوانی مرگ داخل بیمارستانی 8/18% بود. سپسیس، آمبولی ریه، انفارکتوس میوکارد، مننژیت و DIC به ترتیب با 7/46%، 7/22% ، 7/18% ، 7/6% و 3/5% شایع‌ترین علت مرگ بیماران بودند. بین غلظت هموگلوبین با سن، جنس و مدت بستری ارتباط معنادار مشاهده شده(05/0 p<). هم‌چنین بین غلظت کمتر هموگلوبین قبل و حین بستری با افزایش مرگ ارتباط معنادار مشاهده شد(001/0 p<). نتیجه گیری در مطالعه حاضر، هموگلوبین بیماران غیرترومایی درزمان بستری نسبت به زمان قبل از بستری کاهش داشت و این افت سطح هموگلوبین با افزایش مرگ و میر بیماران غیرترومایی در بیمارستان همراه بود.
