چکیده
سابقه و هدف
مهندسی بافت به عنوان یک روش بالقوه برای ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده ابداع گردید. پیش شرط لازم برای مهندسی بافت در شرایط آزمایشگاهی، رشد کافی سلول‌ها بر روی داربست سلولی می‌باشد. یکی از بیومتریال‌های جدید و مهم که از سال 2006 معرفی شد و هم اکنون فقط به صورت اتولوگ استفاده می‌شود، غشای فیبرینی است. با این وجود، استفاده از غشای فیبرینی به صورت آلوژن به دلیل خطر انتقال بیماری­های ویروسی و باکتریایی مختلف توسط آن بسیار محدود می­باشد. شاید بتوان استریلیزه کردن غشای فیبرینی را کلیدی­ترین راه‌کار برای رفع محدودیت­های کاربردی آن در مهندسی بافت دانست.
مواد و روش‌ها
در مطالعه تجربی حاضر، غشای فیبرینی از پلاسمای تازه منجمد(FFP) تهیه شده و با سه روش استریل گردید. میزان بقای سلولی و سمیت غشاهای فیبرینی استریل شده بر سلول­های فیبروبلاستی رده 3T3 با آزمایش MTT ارزیابی و تجزیه و تحلیل آماری داده­های به دست آمده با استفاده از آزمون Paired-Sample t-test انجام شد.
یافته‌ها
غشاهای فیبرینی استریل شده و نشده، بقای سلول­های فیبروبلاستی را 24 و 48 ساعت پس از مجاورت با غشا به طور معناداری افزایش دادند، ولی 72 ساعت پس از مجاورت با غشا، از مقدار تکثیر سلولی کاسته و شواهدی از مرگ سلولی دیده شد(به ترتیب 004/0 p= و 006/0 p=).
نتیجه گیری
بر اساس نتایج می­توان چنین استنباط کرد که غشای فیبرینی با فراهم نمودن بستری مناسب و آزادسازی فاکتورهای رشد، سبب تقویت پتانسیل تکثیر و افزایش بقای سلول­ها می­گردد و استریلیزاسیون تاثیری بر این ویژگی غشای فیبرینی ندارد.