چکید ه

  سابقه و هدف

  ‌ عدم تطابق آنتی‌ژن‌های گروه‌های خونی اهداکنندگان و گیرندگان خون در تزریقات مکرر، احتمال بروز آلوایمونیزاسیون را در این بیماران افزایش می‌دهد. در این طرح نقش آلوآنتی‌بادی‌ها در افزایش نیاز به تزریق خون در مبتلایان به تالاسمی ماژور بررسی شده است.

  مواد وروش‌ها

  این مطالعه توصیفی است.در این طرح دو گروه بیماران تالاسمی ماژور با فواصل تزریق خون بیشتر و کمتر از 20 روز ( 27 در مقابل 25 بیمار) مراجعه ‌ کننده به درمانگاه بیمارستان سید ال شهدای اصفهان ب ه‌ صورت تصادفی انتخاب و از لحاظ وجود آلوآنتی ‌ بادی ‌ ها، نوع وارتباط آن ‌ ها با عوامل زمینه‌ای، مورد ارزیابی قرارگرفتند. نتایج با استفاده از آزمون t و جدول t-student محاسبه شد.

  یافته‌ها

  55 درصد از بیماران گروه اول دارای آنتی بادی بوده، میزان تزریق خون سالانه آنان بیش از بیماران غیر ایمن بود (005/0p< ). جنس مذکر و هم‌چنین آغاز تزریق خون در سنین کمتر از سه سال با فقدان آنتی‌بادی ارتباط مستقیمی داشت. 100 درصد بیماران گروه دوم ایمن شده و بیشترین مقادیر تزریق خون سالانه در افراد دارای دو یا چند آنتی‌بادی مشاهده و برابر باml/kg 493 وml/kg 508 محاسبه شد. آلوایمونیزاسیون در دو گروه مورد مطالعه علیه آنتی‌ژن‌های K (5/27 درصد)، N (5/12 درصد)، CW ، s وFy ^b (5 درصد) و M ، C ، S ، E و e (5/2 درصد) گزارش شد. 100 درصد آنتی‌بادی‌ها از نوع گرم و 16 درصد موارد از هر دو نوع گرم و سرد بود. 3/17 درصـد بیماران طحال‌برداری شـده بودند و میزان نیـاز به خـون آنـان از دیگر بیماران کمتـر بود (005/0p< ). تزریق خون سالانه بیماران تالاسمی در اغلب موارد از هر دو گـروه، بسیار بیشتر از مقادیر مورد انتظار بود.

  نتیجه گیری

  با توجه به یافته‌های این تحقیق لازم است جهت جلوگیری از آلوایمونیزاسیون در بیماران تالاسمی، از خونی استفاده شود که حداقل از نظر آنتی‌ژن‌های سیستم‌های Kell و Rh با خون بیمار تطابق داشته باشد. توجه به اندازه طحال بیمار وکیفیت خون تزریقی که هر یک می‌تواند در افزایش یا کاهش میزان نیاز به خون مؤثر باشد، ضروری است.

  کلمات کلیدی: آلوآنتی بادی، تالاسمی ماژور، تزریق خون