چکیده
سابقه و هدف
تزریق خون مزمن می‌تواند موجب آلوایمونیزاسیون در بیماران مبتلا به تالاسمی شود. برآورد فراوانی و علل ایجاد آلوایمونیزاسیون در بیماران تالاسمی می‌تواند منجر به شناخت محدودیت‌های موجود و ایجاد استراتژی مناسب به منظور پیشگیری از ایجاد آلوایمونیزاسیون در بیماران تالاسمی گردد.
مواد و روش‌ها
این مطالعه مورد-شاهدی از اول فروردین 1394 تا اول فروردین 1395 در بیمارستان دستغیب شیراز انجام شد. در این مطالعه، بیمارانی که افت هموگلوبین داشتند یا افزایش مناسب به دنبال تزریق خون نداشتند، به عنوان مورد و 93 بیماری که از لحاظ سن و جنس با گروه مورد یکسان‌سازی شده بودند، به عنوان شاهد انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون مجذور کا، t test ، رگرسیون لجستیک و نرم‌افزار 21 SPSS ، تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها
نتایج آزمایش‌های کومبس مستقیم یا غیر مستقیم در تمامی گروه مورد مثبت شد(93 نفر). کومبس غیر مستقیم در 59  نفر از 93 مورد(4/63%) و کومبس مستقیم در 41 نفر از 93 مورد(44%) مثبت شد. هم‌چنین نتایج کومبس مستقیم و غیر مستقیم در 7 بیمار از 93 مورد(52/7%) مثبت شد. این نتایج در تمامی گروه شاهد(93 نفر( منفی گردید.
نتیجه گیری
با توجه به شیوع بالای ایمونیزاسیون در بیماران با افت هموگلوبین، به نظر می‌رسد انجام آزمایش‌های غربالگری و شناسایی آنتی‌بادی در بیماران با افت هموگلوبین ضروری باشد. سن شروع اولین تزریق، طحال‌برداری و عدم استفاده از خون کم لکوسیت در ایجاد آنتی‌بادی علیه گلبول قرمز نقش دارد و بایستی همسان‌سازی گلبول‌‌های قرمز از نظر ABO ، Rh و Kell به منظور کاهش ایمونیزاسیون، مورد بررسی قرار گیرد.